domingo, 24 de junio de 2012

O pai / El padre


 (traducción del gallego
   mía y de XB)


Non penses que non cho quería emprestar.
O xersei azul, que me pedías cando ías á rúa
e querías estar guapo,
ti xa sabes.
Era que era outra, que non me coñezo do que era;
agora.
E tamén pode ser que te odiara…anque despois
fixérasme aquelas cousas cos teus beizos… botabas
ventiños pola boca e a min facíame rir… mentres te apertuxaba as meixelas,
aínda que
eu non sabía cómo se facía, cómo se facía o que outros
fan. Queren, sen máis…así de doado é.
E ti mentres cuspías, cuspías sangue naquela queixa brutal de que
non tiñamos corazón.

Non sei porque pasou tanto tempo dende que fixen
a análise ata que puiden ó fin ficala, ficala nalgún espacio ceibe,
nalgún espacio onde conservar as miñas memorias. Soamente
procuraba un oco, pode ser este, non o sei.
Supoño que
non quería, tiña medo de lembrar máis aínda,
de lembrar as rompentes daqueles momentos,
de imaxinar as cúspides…o terror do que non se pode ver.
Falabas…dicíasme ledo “ Caroliña” ( as túas chiscadelas son cóxegas). Por qué trastornabas a lingua pai?
Porque todos o facían, xa o sei.
Pero quén te ía dicir a ti, que nun poema atoparía as pezas
aquelas que nós non atopabamos cando ti vivías e a túa filla era
cativa, tan cativa que me amañaba para entender que o que facías
era o normal?. Quén me dera hoxe prestarche todo e saír contigo sempre
que quixeras, quén me dera…. vive outra vez, que quero darche esta culpa que me roe
os talóns. Lévaa contigo onde queira que mores, sei ca ti non te fará
mal ningún. Lévaa contigo á rapadoira, eu non a quero.

Facía que bailaba cando mo pedías, pero non bailaba, nin eso podía facer.
Víctor, pensas que algún día, se é que haberán días;
darasme esa man túa, seca coma raxo ó sol para que a poida tocar
outra vez? Soamente quero escoitar “sí”. E segues estando cando abro
a xanela, anque case sempre a atopo aberta, aberta para ti e o mar/ e estás aí,
como fai anos,
cando me dicías aquelas cousas fantásticas
dos estaleiros, e de Ohio, mapamundi vello que nos alumaba, hipóteses túas do contrasol,
viaxes distantes, barcos dos que se fixeron listaxes….
e logo eu ía coas miñas amigas
e xogaba ós teus xogos de enxeño. E si eras un hipster ou non, qué mais dá?
Eras un dos derradeiros dunha estirpe mariñeira, onde o viño é a auga
que mudou a cor.
Lagartos probes nun pobo onde miseria era a nosa hipérbole. E a tolemia…
unha condición.

Cantabamos a veciña e máis eu cando nai apareceu de negro.
Falan de shocks, isto é falar brando.
Choros unha semana enteira, anticipo dun furado onde tiña que haber
terra, non aire. Aire ó baleiro, nada mais. Pode ser que aquí medrara esta soidade,
que tantos e tan distintos exorcismos foran as sementes dunha xeración de berros,
berros xa cansos, sen voz, sonoridades mudas, atrapadas nunha cova de carnosidades
protectoras; a gorxa. Gardo os meus berros, apertándome a eles como se foran segredos,
agardando mentres
que berren, ó fin.

E dixéronme, xente achegada que te quixo, que non che fixeran honores de home do mar,
para cando non estiveras máis connosco, pero ti estabas alén de estes ritos…
ti que soamente cobizabas pensar, e os teus cigarros. Así cobizo eu o rabo
que me guíe no bailar. Así cobizo eu as cousas que non tivemos tempo de
nos dicir. A última cousa: un bico de xeo, despois de destapar lembranzas de
filla que non coñeces, lembranzas de orfa, orfa de ti e de min,
orfa de tódolos corpos.




El padre



No pienses que no te lo quería prestar.
El jersey azul, que me pedías cuando salías a la calle
y querías estar guapo,
tú ya sabes.
Era que era otra, que no me conozco de lo que era;
ahora.
Y también puede ser que te odiara… aunque después
me hicieras aquellas cosas con tus labios…echabas
vientitos por la boca y a mí me hacía reír…mientras te apretaba las mejillas,
aunque
yo no sabía cómo se hacía, cómo se hacía lo que otros
hacen. Quieren, sin más…así de fácil es.
Y tú mientras escupías, escupías sangre en aquella queja brutal de que
no teníamos corazón.


No sé por qué pasó tanto tiempo desde que hice
el análisis hasta que pude al fin dejarlo, dejarlo en algún espacio libre,
algún espacio donde conservar mis memorias. Solamente
buscaba un hueco, puede ser este, no lo sé.
Supongo que
no quería, tenía miedo de recordar más aún,
de recordar las rompientes de aquellos momentos,
de imaginar las cúspides…el terror de lo que no se puede ver.
Hablabas…me decías alegre “Caroliña” ( tus guiños son cosquillas ). Por qué trastornabas la lengua padre?
Porque todos lo hacían, ya lo sé.
Pero quién te iba a decir a ti, que en un poema encontraría las piezas
aquellas que nosotros no encontrábamos cuando tú vivías y tu hija era
pequeña, tan pequeña que me apañaba para entender que lo que hacías
era lo normal?. Qué daría hoy por prestarte todo y salir contigo siempre
que quisieras, qué daría…vive otra vez, que quiero darte esta culpa que me roe
los talones. Llévala contigo donde quiera que mores, sé que a ti no te hará
ningún mal. Llévala contigo a la rapadoira , yo no la quiero.
Hacía que bailaba cuando me lo pedías, pero no bailaba, ni eso podía hacer.
Víctor, piensas que algún día, si es que habrán días;
me darás esa mano tuya, seca como raxo  al sol para que pueda tocarla
otra vez? Solamente quiero escuchar “sí”. Y sigues estando cuando abro
la ventana, aunque casi siempre la encuentro abierta, abierta para ti y el mar/ y estás ahí,
como hace años,
cuando me decías aquellas cosas fantásticas
de los astilleros, y de Ohio, mapamundi viejo que nos alumbraba, hipótesis tuyas del arcoiris,
viajes distantes, barcos de los que se hicieron listados…
y luego yo iba con mis amigas
y jugaba a tus juegos de ingenio. Y si eras un hipster o no, qué más da?
Eras uno de los últimos de una estirpe marinera, donde el vino es el agua
que cambió de color.
Lagartos pobres en un pueblo donde la miseria era nuestra hipérbole. Y la locura…
una condición.

Cantábamos la vecina y yo cuando madre apareció de negro.
Hablan de shocks, esto es hablar blando.
Llantos una semana entera, anticipo de un agujero donde tenía que haber
tierra, no aire. Aire al vacío, nada más. Puede ser que aquí creciera esta soledad,
que tantos y tan distintos exorcismos fueran las simientes de una generación de gritos,
gritos ya cansados, sin voz, sonoridades mudas, atrapadas en una cueva de carnosidades
protectoras; la garganta. Guardo mis gritos, apretándome a ellos como si fueran secretos,
aguardando mientras
que griten, al fin.
Y me contaron, gente allegada que te quiso, que no te rindieron honores de hombre del mar,
para cuando no estuvieras más con nosotros, pero tú estabas más allá de estos ritos…
tú que solamente ansiabas pensar, y tus cigarros. Así ansío yo el rabo
que me guíe en el bailar. Así ansío yo las cosas que no tuvimos tiempo de
decirnos. La última cosa: un beso de hielo, después de destapar recuerdos de
hija que no conoces, recuerdos de huérfana, huérfana de ti y de mí,
huérfana de todos los cuerpos. 


Foz, Lugo, febrero del 2010


 

Publicado en mi primer Poemario poeginia




No hay comentarios:

Publicar un comentario